จากครั้งแรกที่ได้เจอจนวันสุดท้าย... หญิงสาวผู้นั้น

ตั้งแต่ ปี 2 ชีวิตผมก็ได้พบการความเปลี่ยนแปลงเมื่อพบกับหญิงสาวในภาคคนหนึ่ง แรก ๆ ที่ผม เห็นหญิงสาวคนนั้น ผมสังเกตุเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นคุยไม่เก่ง เงียบ ๆ กลับบ้านเร็วไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนสักเท่าไหร่ เกือบทุก ๆ คาบที่เข้าเรียนหญิงสาวคนนั้นจะนั่งอยู่ด้านหลังห้องเสมอ ด้วยความที่ห้องเรียนเป็นห้องสโลป วันที่เข้าไปนั่งเรียนผมก็ได้แต่แอบทำท่าเป็นหันขึ้นไปคุยกับเพื่อนข้างบน แต่จริง ๆ แล้วตาของผมก็แอบชำเลืองไปมองเป็นประจำ แถมทุก ๆ ครั้งที่เพื่อน ๆ คุยกันผมก็ชอบยืนอยู่ห่าง ๆ ในมุมที่สามารถเห็นหญิงสาวคนนั้นคุยและยิ้มอย่างสนุกสนานกับเพื่อน ๆ

ท่าทีของหญิงสาวคนนั้นช่างน่ารักเหลือคำบรรยายจริง ๆ เวลาที่เธอกึกกักเหมือนนึกคำไม่ออกช่างน่ารักเสียนี่กะไร คุณจะหาว่าผมโรคจิตก็ได้นะ แต่ท่าทางตอนโกรธและงอน เสมือนออดอ้อนของหญิงสาวคนนั้นช่างเรียกให้ความรู้สึกที่แข็งกร้าวของผม อ่อนลงยวบยาบเปรียบเสมือนดินน้ำมันที่นำไปอบไมโครเวฟซะจริง ๆ และครั้งที่มีอานุภาพรุนแรกที่สุดจนต้องนึกถึงไปอาทิตย์นึงเต็ม ๆ เลยคือตอนปี 4 ที่ผมได้เห็นเธอใส่แว่นมาครั้งแรก แทบจะทำให้ผมทนไม่ไหวกับความน่ารักจนเข่าอ่อนเกือบจะทรุดลงไปกับพื้นใต้ภาควิชาตรงนั้นเลยทีเดียว

แต่ตอน ปี 2 ก่อนจบภาคต้น ความน่ารักของหญิงสาวคนนั้นทำให้ผมยิ่งชอบแกล้งเธอ แต่ด้วยนิสัยเสียของผมทำให้ผมเริ่ม แกล้งเธอมาขึ้นเรื่อย ๆ กว่าจะรู้ตัวอีกที ผมก็ทำให้เธอโกรธผมเสียแล้ว ยิ่งผนวกกับนิสัยเสียที่แย่สุด ๆ ของผมอีกอย่างคือผมไม่ง้อใคร นั่นแหละครับที่ทำให้ความเป็นเพื่อนของผมและเธอย่ำแย่ลงจนถึงทุกวันนี้

น้ำเสียงที่ออดอ้อน ท่าทางอันน่ารัก การแสดงอารมณ์ทางสีหน้าที่ไม่ว่ายังไงก็ดูออก ยิ่งเสริมให้หญิงสาวคนนั้นไม่ว่าจะมองในมุมไหนก็ยังคงน่ารักมากอย่างไร้ที่ติในสายตาของผม เธอคนนี้ทำให้ผมรู้จักนิยามของคำว่า ความรัก ของผม "ความรักไม่ใช่การได้เป็นเจ้าของ แต่เป็นการใช้เหตุและผลในการทำให้เขามีความสุข" ผมตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็จะไม่จีบเพราะนิสัยเสียของผมมีผลโดยตรงกับเธอ ถึงช่วงโปรโมชั่นจะดีอย่างไร แต่เมื่อระยะยาวเธอคงไม่มีความสุขแน่นอน ถึงตอนนี้ผมก็ได้แต่หวังว่าให้ความรักของผมช่วยเกื้อหนุนให้หญิงสาวคนนั้นได้พบเจอกับผู้ชายที่เหมาะสมที่สุดสำหรับชีวิตทั้งชีวิตของเธอ

หลังจากนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็คงจะต้องเปลียนแปลงไปตามเวลา ต่างคนต่างมีงานที่ตนเองถนัด นั่นก็คงทำให้ผมไม่ได้พบหน้าเธออีกแน่นอน อย่างไรก็ตาม ในช่วงชีวิต ณ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ความน่ารักของหญิงสาวคนนั้นจะยังคงเป็นความทรงจำดี ๆ ในความเซล์สมองของผมตลอดไป

ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้ผมได้มาเรียนในสถาบันอันทรงเกียรติแห่งนี้และได้เจอผู้หญิงแสนน่ารักแบบเธอ